Gods mensenregenboog

Suriname is een land vol verrassingen. Voortdurend lopen de dingen anders dan gedacht en op andere tijden (meestal later). We ontdekten eergisteren waarom: het autoklokje van een van de broeders wees 17.93 uur aan. "Surinaamse tijd" glimlachte hij. Ook vandaag verloopt anders dan gedacht. Ik zou op bezoek gaan bij een broeder die op valse aanklacht al 5 maanden gevangen zit in Commewijne. Maar de bus van de gemeente moest uiterlijk vandaag gekeurd worden, juist vandaag vroeg de overheid de voorganger om allerlei papieren en zo waren er nog meer zaken die de plannen in de war stuurden. Ik heb daardoor onverwacht wat tijd om even te gaan zitten en m'n blog weer eens bij te houden. De afgelopen dagen waren juist zo vol met last minute voorbereidingen en uitvoering dat dat er niet van kwam. 
Zaterdag reden we om 5 uur 's middags met een broeder weg van een training, toen hij vroeg: "En, wat gaan jullie vanavond in de huiskring doen? waar ga je het over hebben?" Leuke verrassing als je steeds is verteld dat je helemaal niets hoeft te doen, maar juist eens moet kijken hoe het allemaal gaat in een kring met Engelstalige Guyanese migrantenvrouwen! Het is mooi hoe je soms merkt dat God ook de kleinste details stuurt. Niet alleen kreeg ik ondanks dat onverwachte heel snel een ingeving waarover te spreken (en dat bleek na afloop heads on te wezen), maar er schoot me ook een liedje te binnen dat ik al heel lang niet meer gezongen had: I have decided to follow Jesus. Om de tekst op te frissen zocht ik het na met Google en ontdekte dat het geschreven was door Sadhoe Sundar Singh, een grote Indiase evangelist. Die avond bleek de helft van de vrouwen een Indiase achtergrond te hebben! Het was een hele bijzondere ervaring, zo'n kring met vooral vrouwen en kinderen van Creoolse en Hindoestaanse achtergrond. We zaten in de warmte van de avond op de veranda van het houten huisje van het gastgezin, we praatten en zongen in een mix van Nederlands, Engels en Negerengels (zo weet ik nu dat tv in die taal wondro ai kassie heet), en ik gaf in het Engels een boodschap door over geestelijke strijd. Die heeft hier wel een aantal kanten die voor ons schokkend nieuw waren. Na afloop praatte ik door met een van de Guyanese vrouwen, Renita,  een diepdonkere hindoestaanse vrouw met stralende ogen die met haar zoontje en dochtertje gekomen was. Ze was met haar man, een moslim, naar Suriname gekomen omdat daar de levenskansen iets beter zijn dan in Guyana. Maar ze woonden in een heel slecht huisje dat bij regen steeds onderliep en waar het wemelde van de ratten. Van al het gedweil en gesop in dat huisje liep zij de ziekte van Weil op. In het christelijke ziekenhuis lag ze op sterven toen er zusters langs kwamen om met haar te praten en te bidden. Ze kwam tot geloof en werd beter. Haar man vond het goed dat ze zich liet dopen en naar de kerk gaat. Maar nog steeds zoekt hij elke avond als ze om 10 uur thuis komt van haar werkhuis ruzie over het geloof. Dan gaat hij naar bed en blijft zij in de kamer met haar bijbeltje bidden om niet bitter te worden en de vrede van God te vinden. Dat, en de armoe en onzekere toekomst voor hun kinderen, is haar geestelijke strijd. De kerk probeert zulke vrouwen niet alleen geestelijk maar ook een klein beetje materieel te helpen. Daar zie je een stukje van het koninkrijk van God en het maakt me blij daar een klein stukje van uit te maken. Wat zijn wij rijk en wat kan een fractie van ons inkomen een verschil maken in het leven van deze mensen - iets betere huisvesting, een beetje medische zorg of onderwijs (haar zoontje Samir straalde dat hij nu eindelijk, met een achterstand van drie jaar, de eerste klas had kunnen afmaken en kon lezen en schrijven)!

Gisteren hebben we een mooie gemeentedag gehad aan de rand van de bush bush. Het was op het weideland van een Nederlandse boerenfamilie die al zes generaties in Suriname woont. Grappig zoals ze helemaal ver-Surinaamst waren. Ze wonen in the middle of nowhere en hun naaste buren zijn zo'n twintig Indiaanse families. Die morgen hielden moeder en drie grote kinderen zondagsschool met zeventig kinderen uit die gemeenschap. Normaal doen ze dat elke vrijdagmiddag. Respect!

Ik had me ingesteld op een bloedhete dag in de buitenland, maar er woei een heerlijk verkoelend windje. We hebben een dienst gehouden onder een zinken dak op palen, met zestig mensen uit twee gemeenten. Er waren Chinezen, Javanen, Creolen, Hindoestanen en natuurlijk die boer met een deel van zijn kinderen. Zo'n verscheidenheid en zo'n eenheid, dat is Gods gemeente, Gods mensenregenboog. Na de dienst werd er in groepjes en persoonlijk met gemeenteleden en leiders gepraat, heerlijke Javaanse nasi en kip gegeten, uitgebreid uitgebuikt en spelletjes gedaan om ze zo steeds beter leren kennen. We komen elkaar steeds nader en praten soms diep door in de hangmat, onder de boom of het afdak. Ze willen heel graag dat wij hen blijven helpen omdat ze zich in een moeilijke situatie bevinden. De komende dagen moeten we de achtergronden nader onderzoeken en dieper steken in de contacten met de leiders die we hebben leren kennen. Dan kunnen we besluiten hoe we hen op de lange duur het beste kunnen helpen en ondersteunen. Je moet dat verstandig doen, maar op elke plek waar je op zendingsreizen komt verlies je een deel van je hart.

Er is een tijd voor alles onder de zon

Een mooi woord van de Prediker, ooit zelfs nog op muziek gezet door de Byrds (ja, die van Eight miles high) in het nummer Turn, Turn, Turn. Alles heeft zijn tijd, een tijd om te bouwen en om af te breken, te ploegen en te oogsten, te werken en te rusten. En dus ook een tijd voor een echte siësta op onze eerste middag in Paramaribo. De reis hierheen was goed. We landden in een majestueuze stortbui, wat bijzonder was voor Suriname (het is hier droge tijd), maar ons erg hielp om te acclimatiseren. We werden hartelijk ontvangen en meteen mee naar een bbq genomen om de verjaardag van de vrouw van de voorzitter van het kerkbestuur mee te vieren. Ook al voelden we ons wat brak, het was echt leuk, zoveel verschillende mensen. Die voorzitter is Chinees, zijn vrouw Creoolse, hun vrienden en buren waren Javaans, Hindoestaans, nog meer Creools en een enkele Libanees (denk ik).
De eerste nacht sliep iedereen toch wat rommelig. Je wordt door het tijdverschil wakker rond een uur of vier, dommelt na een hele tijd weer in, en om zeven uur staat iedereen wat verwezen in de keuken naar mekaar te kijken om te constateren dat er alleen maar decaf is. Genoeg om sommigen meteen aan een ontwenningshoofdpijn te krijgen. De eerste expeditie was dus naar de buurtsuper voor echte koffie. En dan moet je natuurlijk de eerste indrukken eens op een rijtje zetten, reflecteren, evalueren. Daarmee konden we vervolgens de briefing in met voorganger Ric Chen van de CAMA gemeente De Rank en Frank Wong, directeur zending CAMA Suriname, een volbloed visionair en strateeg. Ze hebben een stevig programma voor ons neergezet, maar Frank ziet het als een relaxte eerste kennismaking. Het was voor hen een historisch moment om met het eerste team uit CAMA Nederland in de Rank om tafel te zitten. Ze verwachten er heel veel van. Zo veel dat we soms even terug schrokken. Willen we niet veel, verwachten jullie niet te veel? Er zijn heel veel dromen, heel veel plannen, en tegelijk zijn er maar weinig schouders die dat vele werk moeten dragen.
En dat bracht een mooi beeld uit Hosea 14:5v naar boven. Hosea profeteert daar over Israëls herstel na de ballingschap. Ze zullen opnieuw door God gezegend worden en bloeien als een lelie, hun wortels uitstrekken als de Libanon, schaduw geven, geur verspreiden en vrucht dragen. Dat is niet alleen een belofte voor Gods uitverkoren volk, maar ook een vitaal principe voor ons geestelijk leven. Wie goed leest, merkt de vreemde verhouding op tussen een bloempje zo klein als een madelief en de wortels van een ceder die even diep in de grond steken als de kruin van de boom hoog is. De valkuil voor een korte-termijn-zendingsteam is hals over kop te gaan voor het resultaat en de vrucht, projecten en fellowships aan te jagen in de hoop dat ze gecontinueerd worden. Het gevaar is dat de bloei niet langer duurt dan de gemiddelde bos snijbloemen. Het onevenwichtige beeld in Hosea's profetie benadrukt de noodzaak van diepe wortels. In de eerste plaats in de relatie met God van onszelf en de zwaar belaste gemeenteleiders die we komen ondersteunen, en vervolgens in hun huwelijken en andere relaties. Als je diep in God wortelt, zegt Hosea, zul je als volk, gemeente, leider, echtgenoot, vader, vriend of wat je verder ook maar bent, vrucht dragen, geur verspreiden en schaduw bieden tegen de hete middagzon.
Er is een tijd voor alles onder de zon. Mijn calvinistische geweten protesteert niet zo heel erg tegen een siësta. Het heeft zijn rationalisatie: reculer pour mieux sauter. Er is een tijd om te werken en een tijd om te rusten. En een deel van ons werk is om te leren rusten. Daar ga ik nu weer even mee verder, luisterend naar het geruis van de regen - of is het toch de airco? Doet er niet toe, ik geniet er net zo van als van het gekwetter van de parkieten in de bananenboom op het erf naast het huis. God is goed. Op zijn kompas wil ik varen en zijn gedachten achter Hem aan denken.

17 augustus 2011 A Journey of a Thousand Miles

.. begins with the first step. Volgende week begin ik samen met zeven vrienden aan een reis die nog wel iets meer dan 1000 mijlen telt. We gaan dan op zendingsreis naar Paramaribo, op uitnodiging van de Chinese CAMA gemeente daar. Die bestaat al ruim dertig jaar en heeft dochtergemeenten gesticht in heel het Caribisch gebied, tot Brazilie toe. Bijzonder is dat ze zich niet alleen gericht hebben op eigen volk, de Chinezen, maar ook werkers onder Javanen, Hindoestanen en Creolen ondersteunen. Wie mogen hen helpen, maar ook van hen gaan leren hoe multiculturele gemeenschappen werken. Dat kunnen we hier in Nederland straks gaan toepassen.
Voor mij past dat perfect in een andere reis en een ander beeld. De afgelopen jaren is het evangelie van het koninkrijk steeds meer open gegaan. De boodschap van Jezus gaat over veel meer dan alleen de redding van onze ziel. Het ging Hem en het gaat mij om de redding van hele mensen - naar geest, ziel en lichaam. Jezus Messias genas als teken van Gods doorbrekende en overwinnende koninkrijk. Dat te ontdekken was al een reuzenstap in mijn eigen geestelijke reis. Maar redding gaat verder en vernieuwt relaties, structuren en tenslotte zelfs de hele schepping. Wij krijgen een nieuw lichaam en de hele schepping wordt nieuw. Onze toekomst is niet met een witte jurk harpend op een wolk, maar wandelend met God op een nieuwe aarde. Werkzaam, creatief, genietend. Onze wedergeboorte is maar de eerste noot van een nieuw lied, dat gaat over de wedergeboorte van de hele kosmos.
Dat evangelie sloot voor Jezus niet alleen Joden in. Iedereen die Hem als Koning erkende en volgde - Jood, Samaritaan of heiden - hoorde bij het ene nieuwe volk van de Messias. Dat is het wonder van de kerk. Dat ik als Hollandse gwei lo verbonden ben met Aziatische, Afrikaanse, Europees-Australisch-Amerikaanse broeders en zusters. Dat ik dus nu als een microcosmos van die komende nieuwe macrocosmos op reis mag gaan met zeven Chinese vrienden (die ook weer uit verschillende werelddelen komen) en in Suriname mag gaan samenwerken met vrienden van weer een ander kleurtje. Dat is Gods regenboog. Dat geeft hoop aan een geestelijk failliete wereld.

Ik grijp deze reis aan om een begin te maken met een weblog, zodat ik jullie deelgenoot kan maken van mijn/onze ervaringen. En hopelijk daarna met jullie van gedachten kan blijven wisselen over die grote, soms angstige maar steeds hoopvolle pelgrimsreis die allemaal aan het maken zijn.