Hij leeft!

Vandaag is het Witte Donderdag. Vanavond lopen we met dertig vrienden uit onze Chinese gemeente en nog 1000+ anderen achter het kruis aan door Den Haag. Misschien zien jullie ons wel op televisie. Als dat eens dagelijkse werkelijkheid was: voor het oog van de wereld samen achter Jezus aan…

Mijn laatste levensteken op dit blog is alweer drie maanden geleden. Het gaat niet makkelijk om de pen op papier te zetten. Sowieso gaat niets deze maanden makkelijk. Het leven voelt aan als fietsen met een lekke band, lopen met een jas van lood. Het blijvende gemis maakt ons allebei heel moe. Het kost telkens weer een hoop energie om dingen op te pakken. Soms moet ik mezelf echt een schop geven (bij Willemien laat ik dat maar uit m’n hoofd) om weer aan de slag te gaan, en ook om de goede kant op te kijken. 

Wat ben ik blij dat het bijna Pasen is! Niet zozeer omdat het dan hopelijk wat zonniger en warmer wordt (kijken we wel naar uit), maar om de hoop die het Paasfeest inhoudt. Jezus is opgestaan. De dood is overwonnen. Er komt een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waar alles is zoals God het ooit bedoeld heeft: geen dood, geen rouw, geen pijn, maar leven in Gods nabijheid. En weerzien. Onze zoon weer omhelzen, samen voor God staan! 


Een tijd terug heb ik de film Tree of Life (met Brad Pitt en Sean Penn) gehuurd bij de videotheek. Ik had er een lovende recensie over gelezen in een christelijk blad (Books and Culture), en ik vond het inderdaad een prachtige film (Willemien en Liesbeth vonden hem erg confronterend). Het is een film vol flashbacks en innerlijke dialogen van vooral een moeder en een oudste zoon na de plotselinge dood van hun zoon en jongere broer. De moeder worstelt met God, de zoon worstelt om het geloof van zijn jeugd terug te vinden. Veel beelden, weinig woorden. En aan het eind prachtige, droomachtige beelden van ouders en broers die elkaar terug vinden in de opstanding. De woorden waarmee de moeder uiteindelijk haar zoon kan overlaten aan God. Vrede ondanks diepe pijn. 

Bij alle pijn zijn wij heel blij dat we Tobias mogen overlaten aan God. Met de vragen en gevoelens zijn we nog lang niet klaar en dat zullen we wel nooit zijn. Woorden als ‘verwerking’ roepen vooral fel verzet bij ons allebei op. Alsof het om worst gaat. Onredelijk natuurlijk. Maar bij alle diepe zuchten en pijn in je borst kun je soms ’s nachts ongelooflijk blij zijn om wat komen gaat. God is goed, en Jesaja 40:31 blijft een boezemvriend. 

           Dus dan kan ik mezelf soms die schop geven en als een fysiotherapeut mijn stijve nek de goede kant opdraaien (vanmiddag mag ik weer, net voor The Passion). Het is zo goed voor me geweest om de afgelopen dagen aan mijn paaspreek te werken en er liederen bij te zoeken. Heerlijk om alvast voor de troepen uit mee te zingen met YouTube: Jesus Hope of the Nations, In Christ Alone. Ik lees geregeld over de cure of souls, maar nu onderging ik het. Dus morgen kunnen we met een hoopvol hart het graf van Tobias verder verzorgen. Because He lives.