Er is een tijd voor alles onder de zon

Een mooi woord van de Prediker, ooit zelfs nog op muziek gezet door de Byrds (ja, die van Eight miles high) in het nummer Turn, Turn, Turn. Alles heeft zijn tijd, een tijd om te bouwen en om af te breken, te ploegen en te oogsten, te werken en te rusten. En dus ook een tijd voor een echte siësta op onze eerste middag in Paramaribo. De reis hierheen was goed. We landden in een majestueuze stortbui, wat bijzonder was voor Suriname (het is hier droge tijd), maar ons erg hielp om te acclimatiseren. We werden hartelijk ontvangen en meteen mee naar een bbq genomen om de verjaardag van de vrouw van de voorzitter van het kerkbestuur mee te vieren. Ook al voelden we ons wat brak, het was echt leuk, zoveel verschillende mensen. Die voorzitter is Chinees, zijn vrouw Creoolse, hun vrienden en buren waren Javaans, Hindoestaans, nog meer Creools en een enkele Libanees (denk ik).
De eerste nacht sliep iedereen toch wat rommelig. Je wordt door het tijdverschil wakker rond een uur of vier, dommelt na een hele tijd weer in, en om zeven uur staat iedereen wat verwezen in de keuken naar mekaar te kijken om te constateren dat er alleen maar decaf is. Genoeg om sommigen meteen aan een ontwenningshoofdpijn te krijgen. De eerste expeditie was dus naar de buurtsuper voor echte koffie. En dan moet je natuurlijk de eerste indrukken eens op een rijtje zetten, reflecteren, evalueren. Daarmee konden we vervolgens de briefing in met voorganger Ric Chen van de CAMA gemeente De Rank en Frank Wong, directeur zending CAMA Suriname, een volbloed visionair en strateeg. Ze hebben een stevig programma voor ons neergezet, maar Frank ziet het als een relaxte eerste kennismaking. Het was voor hen een historisch moment om met het eerste team uit CAMA Nederland in de Rank om tafel te zitten. Ze verwachten er heel veel van. Zo veel dat we soms even terug schrokken. Willen we niet veel, verwachten jullie niet te veel? Er zijn heel veel dromen, heel veel plannen, en tegelijk zijn er maar weinig schouders die dat vele werk moeten dragen.
En dat bracht een mooi beeld uit Hosea 14:5v naar boven. Hosea profeteert daar over Israëls herstel na de ballingschap. Ze zullen opnieuw door God gezegend worden en bloeien als een lelie, hun wortels uitstrekken als de Libanon, schaduw geven, geur verspreiden en vrucht dragen. Dat is niet alleen een belofte voor Gods uitverkoren volk, maar ook een vitaal principe voor ons geestelijk leven. Wie goed leest, merkt de vreemde verhouding op tussen een bloempje zo klein als een madelief en de wortels van een ceder die even diep in de grond steken als de kruin van de boom hoog is. De valkuil voor een korte-termijn-zendingsteam is hals over kop te gaan voor het resultaat en de vrucht, projecten en fellowships aan te jagen in de hoop dat ze gecontinueerd worden. Het gevaar is dat de bloei niet langer duurt dan de gemiddelde bos snijbloemen. Het onevenwichtige beeld in Hosea's profetie benadrukt de noodzaak van diepe wortels. In de eerste plaats in de relatie met God van onszelf en de zwaar belaste gemeenteleiders die we komen ondersteunen, en vervolgens in hun huwelijken en andere relaties. Als je diep in God wortelt, zegt Hosea, zul je als volk, gemeente, leider, echtgenoot, vader, vriend of wat je verder ook maar bent, vrucht dragen, geur verspreiden en schaduw bieden tegen de hete middagzon.
Er is een tijd voor alles onder de zon. Mijn calvinistische geweten protesteert niet zo heel erg tegen een siësta. Het heeft zijn rationalisatie: reculer pour mieux sauter. Er is een tijd om te werken en een tijd om te rusten. En een deel van ons werk is om te leren rusten. Daar ga ik nu weer even mee verder, luisterend naar het geruis van de regen - of is het toch de airco? Doet er niet toe, ik geniet er net zo van als van het gekwetter van de parkieten in de bananenboom op het erf naast het huis. God is goed. Op zijn kompas wil ik varen en zijn gedachten achter Hem aan denken.