Gods mensenregenboog

Suriname is een land vol verrassingen. Voortdurend lopen de dingen anders dan gedacht en op andere tijden (meestal later). We ontdekten eergisteren waarom: het autoklokje van een van de broeders wees 17.93 uur aan. "Surinaamse tijd" glimlachte hij. Ook vandaag verloopt anders dan gedacht. Ik zou op bezoek gaan bij een broeder die op valse aanklacht al 5 maanden gevangen zit in Commewijne. Maar de bus van de gemeente moest uiterlijk vandaag gekeurd worden, juist vandaag vroeg de overheid de voorganger om allerlei papieren en zo waren er nog meer zaken die de plannen in de war stuurden. Ik heb daardoor onverwacht wat tijd om even te gaan zitten en m'n blog weer eens bij te houden. De afgelopen dagen waren juist zo vol met last minute voorbereidingen en uitvoering dat dat er niet van kwam. 
Zaterdag reden we om 5 uur 's middags met een broeder weg van een training, toen hij vroeg: "En, wat gaan jullie vanavond in de huiskring doen? waar ga je het over hebben?" Leuke verrassing als je steeds is verteld dat je helemaal niets hoeft te doen, maar juist eens moet kijken hoe het allemaal gaat in een kring met Engelstalige Guyanese migrantenvrouwen! Het is mooi hoe je soms merkt dat God ook de kleinste details stuurt. Niet alleen kreeg ik ondanks dat onverwachte heel snel een ingeving waarover te spreken (en dat bleek na afloop heads on te wezen), maar er schoot me ook een liedje te binnen dat ik al heel lang niet meer gezongen had: I have decided to follow Jesus. Om de tekst op te frissen zocht ik het na met Google en ontdekte dat het geschreven was door Sadhoe Sundar Singh, een grote Indiase evangelist. Die avond bleek de helft van de vrouwen een Indiase achtergrond te hebben! Het was een hele bijzondere ervaring, zo'n kring met vooral vrouwen en kinderen van Creoolse en Hindoestaanse achtergrond. We zaten in de warmte van de avond op de veranda van het houten huisje van het gastgezin, we praatten en zongen in een mix van Nederlands, Engels en Negerengels (zo weet ik nu dat tv in die taal wondro ai kassie heet), en ik gaf in het Engels een boodschap door over geestelijke strijd. Die heeft hier wel een aantal kanten die voor ons schokkend nieuw waren. Na afloop praatte ik door met een van de Guyanese vrouwen, Renita,  een diepdonkere hindoestaanse vrouw met stralende ogen die met haar zoontje en dochtertje gekomen was. Ze was met haar man, een moslim, naar Suriname gekomen omdat daar de levenskansen iets beter zijn dan in Guyana. Maar ze woonden in een heel slecht huisje dat bij regen steeds onderliep en waar het wemelde van de ratten. Van al het gedweil en gesop in dat huisje liep zij de ziekte van Weil op. In het christelijke ziekenhuis lag ze op sterven toen er zusters langs kwamen om met haar te praten en te bidden. Ze kwam tot geloof en werd beter. Haar man vond het goed dat ze zich liet dopen en naar de kerk gaat. Maar nog steeds zoekt hij elke avond als ze om 10 uur thuis komt van haar werkhuis ruzie over het geloof. Dan gaat hij naar bed en blijft zij in de kamer met haar bijbeltje bidden om niet bitter te worden en de vrede van God te vinden. Dat, en de armoe en onzekere toekomst voor hun kinderen, is haar geestelijke strijd. De kerk probeert zulke vrouwen niet alleen geestelijk maar ook een klein beetje materieel te helpen. Daar zie je een stukje van het koninkrijk van God en het maakt me blij daar een klein stukje van uit te maken. Wat zijn wij rijk en wat kan een fractie van ons inkomen een verschil maken in het leven van deze mensen - iets betere huisvesting, een beetje medische zorg of onderwijs (haar zoontje Samir straalde dat hij nu eindelijk, met een achterstand van drie jaar, de eerste klas had kunnen afmaken en kon lezen en schrijven)!

Gisteren hebben we een mooie gemeentedag gehad aan de rand van de bush bush. Het was op het weideland van een Nederlandse boerenfamilie die al zes generaties in Suriname woont. Grappig zoals ze helemaal ver-Surinaamst waren. Ze wonen in the middle of nowhere en hun naaste buren zijn zo'n twintig Indiaanse families. Die morgen hielden moeder en drie grote kinderen zondagsschool met zeventig kinderen uit die gemeenschap. Normaal doen ze dat elke vrijdagmiddag. Respect!

Ik had me ingesteld op een bloedhete dag in de buitenland, maar er woei een heerlijk verkoelend windje. We hebben een dienst gehouden onder een zinken dak op palen, met zestig mensen uit twee gemeenten. Er waren Chinezen, Javanen, Creolen, Hindoestanen en natuurlijk die boer met een deel van zijn kinderen. Zo'n verscheidenheid en zo'n eenheid, dat is Gods gemeente, Gods mensenregenboog. Na de dienst werd er in groepjes en persoonlijk met gemeenteleden en leiders gepraat, heerlijke Javaanse nasi en kip gegeten, uitgebreid uitgebuikt en spelletjes gedaan om ze zo steeds beter leren kennen. We komen elkaar steeds nader en praten soms diep door in de hangmat, onder de boom of het afdak. Ze willen heel graag dat wij hen blijven helpen omdat ze zich in een moeilijke situatie bevinden. De komende dagen moeten we de achtergronden nader onderzoeken en dieper steken in de contacten met de leiders die we hebben leren kennen. Dan kunnen we besluiten hoe we hen op de lange duur het beste kunnen helpen en ondersteunen. Je moet dat verstandig doen, maar op elke plek waar je op zendingsreizen komt verlies je een deel van je hart.