Jezus in multicultiland

Jezus is best wel populair in PoMo-land. Maar ik ben bang dat dat niet geldt voor de echte, historische Jezus met zijn claim "Ik ben de weg, de waarheid en het leven". En: "Vertrouw op God, vertrouw ook op Mij." Zeven keer noemt de evangelist Johannes zo'n Ik ben-uitspraak van Jezus. Dat was toen een duidelijke verwijzing naar de naam die God zich gaf tegenover Mozes: "Ik ben die Ik ben." De boodschap van Jezus-via-Johannes is glashelder: "Ik ben God en Ik ben de Enige."
Dat werkt op postmoderne mensen als een rode lap op een stier. Exclusivisme = intolerantie = de enig overgebleven dood-zonde. Jezus de goeroe is populair, maar het is uitermate vervelend dat die goeroe zulke claims uitspreekt. Toch maar geen goeroe dan? Of tegen je onderbuikgevoel in serieus nadenken over Jezus' claim?

Veel westerse christenen durven niet meer naar buiten te treden met die uitspraak van Jezus. Ze zijn te onzeker geworden door de ongeloofsuitspraak dat alle spreken over boven van beneden komt. Dat, als er al Iets of Iemand boven is, alle religies bescheiden moeten erkennen dat ze niet meer zijn dan één uitdrukking van het Absolute. Alsof de ene lichtbundel van goddelijke openbaring door een prisma gebroken is in verschillend gekleurde lichtbundels. Een beetje zoals de hoofdpersoon in Life of Pi zich een katholieke hindoe noemt en ook nog vijf keer per dag zijn salaat bidt in de richting van Mekka. We zijn als westerse kerk langzamerhand wel op de bodem van de put aangekomen. Het wordt tijd dat we onze rug rechten, dat de wal het schip keert en dat we meer naar Jezus gaan luisteren dan naar geleerde of modieuze ongeloofsprofeten. De komende weken wil ik in dit blog een serie van die ongeloofsargumenten bij de horens vatten en met mijn volgers in gesprek gaan. Wordt vervolgd!