Kairos in Paramaribo

Wat doe ik met de ervaring van de armoede hier en het besef dat een klein deel van "mijn" bezit hier een groot verschil kan maken? Het hakt erin en Gods Geest spreekt me erop aan. Kairos: this is the moment. Maar kijken, denken en met jullie delen is nog maar een halve leercirkel. Nu komt het aan op de tweede helft: plannen, rekenschap geven en doen.

Johannes de Heer in de dessa

We zijn alweer acht dagen in Paramaribo en vandaag kom ik voor het eerst aan mijn blog toe. Ons programma hier is behoorlijk intens. En dan te bedenken dat Ric Chen, de voorganger van de Rank, bij ons laatste Skype gesprek voor vertrek zei: "Ach, jullie hebben overdag alle tijd .." We zijn elke avond in de weer met een cursus, workshop, seminar of huisbezoeken. En overdag bereiden we alles voor. We hebben allerlei materiaal en ideeën meegenomen, maar kunnen pas hier bepalen wat de gemeenten en de verschillende groepen het hardst nodig hebben. En dan maken me ons programma op maat. Dat kost aardig wat tijd en energie bij de Surinaamse temperaturen, dus we hebben ons ook weer de kunst van de power nap eigen gemaakt. Tukkie doen en gaan met die banaan!
Inmiddels hebben we drie Marriage Course sessies gedaan in Lelydorp en de Rank, twee discipelschaps-trainingen, een kinderwerk-, vrouwen- en een young business men avond, en zijn we overdag begonnen met huisbezoeken en bezoeken op werkplekken. En tussendoor sluiten we de zaken kort met de voorgangers om hen op de hoogte te houden van onze bevindingen en alvast een enkele aanbeveling.

Afgelopen zondag hebben we ons team opgesplitst. Sandra en Jimmy hebben een kinderevent geleid met dertig kinderen in de Rank, tot groot enthousiasme van de kinderen en hun moeders. Wim heeft daar gepreekt, Emile in   de Javaanse gemeente van Lelydorp en ik in die van Kwarasan. Het was een bijzondere ervaring om God te aanbidden met zo'n veertig broeders en zusters in een Javaanse dessa tussen de palmen en bananenbomen. Het kerkgebouw doet voor onze begrippen denken aan een kale landbouwschuur, maar het is al wat verder aangekleed dan twee jaar geleden. De band en de vocals speelden en zongen de sterren van de hemel in een mix van rock, gamelan, reggae en caribbean. Ineens ontdek je dan onder de Javaanse woorden en klanken een bekende melodie: joh, ze zingen "Ik wandel in het licht met Jezus", maar zelden heeft Johannes de Heer zo geswingd!

Het programma is vermoeiend,  maar het is ook meer dan hartverwarmend om met deze mensen op te trekken. Ze moeten keihard werken, vaak in meer dan één baan, om de eindjes aan elkaar te knopen. Je hoort ook verdrietige verhalen over gebroken gezinnen en slechte huwelijken. De voorgangers zijn part timers (en soms zelfs dat niet) die zich inspannen om te evangeliseren en de gemeente op te bouwen. Maar veel leden werken te hard om veel in de kerk te (willen) doen. En het komt nog al eens voor dat veelbelovende jonge mensen vertrekken naar Nederland of een andere buitenland - of naar het binnenland om hun geluk te beproeven als goudzoekers.
Je schaamt je soms voor je welvaart, en de vraag dringt zich steeds aan me op hoe ik mijn relatieve rijkdom als een goede rentmeester kan gebruiken in Gods Koninkrijk. Met weinig geld kun je hier al een groot verschil maken. Daar moet ik verder met Hem over praten.

Ready for take off?

De vakantie zit er nu echt helemaal op. Dus heb ik gisteravond plechtig afscheid genomen van mijn vakantie-baard. De meningen daarover zijn verdeeld: sommige gemeenteleden vonden me net een rabbijn, dochter Liesbeth dacht meer aan kabouter Plop. 
De afgelopen week ben ik al redelijk druk geweest met de laatste voorbereidingen van de zendingsreis naar Suriname. Gisteren een hele checklist afgewerkt, vandaag het restje. Morgenochtend vliegen we, vanmorgen wordt in de dienst voor ons gebeden, vanmiddag  pak ik.


In en bij Paramaribo hopen we twee weken intensief samen te werken met 3-4 lokale Chinese, Javaanse en multi-etnische CAMA gemeenten. Enkele van hun werkers zullen die weken bij ons wonen en met ons optrekken. Ze hebben ons gevraagd hen te helpen in kader- en preektraining, discipelschap, het opzetten van vrouwenpastoraat, en kinderwerk(training). Daarbij zullen we ook mensen thuis en op hun werk bezoeken om te evangeliseren, te counselen en een klein stukje mentoring te bieden aan jonge leidersechtparen. Drie van ons (Emile, Wim Evers en ikzelf) zullen ook op twee opeenvolgende zondagen preken in drie verschillende kerken. Daarnaast geven we ook op twee plaatsen delen van de Marriage Course en geef ik het seminar Het Oude Testament in Vogelvlucht en train ik twee lokale leiders om het zelf verder te gaan geven in Suriname. Het klinkt naar veel en dat is het ook. Onze ervaring is ook dat er ter plekke plotseling nog een heleboel bij kan komen. 

We komen met zijn negenen (twee zijn al in Suriname) voor het eerst in deze samenstelling bij elkaar uit hele verschillende achtergronden en met verschillende ervaring en verwachtingen. Bid daarom voor flexibiliteit, Gods vrede in onze harten en in ons team. In deze blog probeer ik -voorzover ons drukke schema het toelaat- jullie geregeld op de hoogte houden van onze ervaringen. Jullie gebed is onze “luchtdekking”! 

De laatste dagen kwam ook hier in Nederland uit sommige gemeenten veel zorg en pijn op me af. Samen met onze eigen gevoelens dringt me dat steeds opnieuw en steeds sterker om Gods almacht en Vaderliefde voor ogen te houden. "Wees in geen ding bezorgd, maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. En de vrede Gods die alle verstand te boven gaat, zal uw hart en uw gedachten behoeden in Christus Jezus" (Fil 4:6-7). Veertig jaar geleden heb ik deze verzen uit mijn hoofd geleerd, ik moet ze me duizenden keren voorgehouden hebben (ik ben nou eenmaal een stresskip van mezelf), maar het blijft een geestelijke discipline om mijn hart en gedachten op de Vader te richten. Om niet te verzuipen in mijn zorgen, maar net als Ezechiel (48) te zwemmen in de genade van God.